Dag 183 Achter schot 2 - dag twee

Help! Het is inmiddels tien uur 's avonds en mijn halfuurtje
zolder is nog niet gerealiseerd. "Keep calm and carry on", denk ik,
en zo adem ik een paar keer rustig en kalm in en uit
terwijl ik gestaag naar boven loop. He, het is tenslotte maar 

voor een half uur.

 

Kijk, dat rechter hoekje met die stapels

tassen en koffers; die gaat eraan.

 

Na iedere vakantie druk ik alle tassen achter het schot
en trek hem dan razendsnel dicht. Geen ideale situatie
om me het prettige georganiseerde gevoel te verschaffen.
Dus, hoe kan dit anders?

 

Zo. Nu zitten ze allemaal in drie andere tassen gevouwen. 

Omdat ik ze meestal tegelijk gebruik - in tijden van vakantie-
kunnen ze net zo goed op deze manier worden opgeborgen.

Voelt weer veel beter. Ik zucht er gewoon van: van voldoening,
wel te verstaan. Want hoe simpel kunnen dingen zijn?!

 

Maar nu openbaart zich een volgende laag middels deze vreselijk lelijke doch noodzakelijke foto.
De laag die hier wordt onthuld (en die trouwens nog een stuk doorloopt naar rechts) heb ik lang
gevreesd en daarom jaren en jaren ontweken: zakken en zakken zijn het, allemaal vol met stofjes. 

Voor mij waren stoffen het zachte equivalent van boeken: die kunnen niet weg. Want zoals je een 

bibliotheek aan boeken opbouwt in je huis, zo bouw je ook een bibliotheek aan stofjes op. Dacht ik.

Beide aannames heb ik dit jaar overboord gegooid. En fíjn dat het is! Ik heb ontdekt dat ik helemaal 

geen bibliotheek aan huis wil. Wat ik wil is lekker één keer per week met de kinders naar de bieb

en als ik een boek uit heb, dat ik die dan fijn weer terug kan brengen.

En zo wil ik ook geen stoffen bewaren die ik hoogstwaarschijnlijk nooit ga gebruiken en in veel gevallen inmiddels allang niet meer mooi vind. Klaar ben ik ermee.

Hup, deze hele zak mag weg, op één schattig
lapje na. Winst!

 

Na zakken en zakken vol stoffen komt eindelijk de bodem inzicht.
Haha, het voelt alsof ik bij een nieuwbouwproject het hoogste
punt heb bereikt. Alleen dan in omgekeerde volgorde. Maar een
mijlpaal is het wel.

Goed moment om te stoppen, 

morgen pak ik hier de draad weer op.

 

Dit piepkleine stapeltje lieve 

stofjes mag blijven.

 

En deze enorme baal gaat weg of naar de kringloop. 

Ik voel diepe voldoening. Dat dit schot eens onder
de loep wordt genomen is iets waar ik al een jaar van droom.

Het blijkt weer veel makkelijker dan ik had gedacht. Verdeeld
in kleine stukjes is het een prima karweitje.

En nu naar bed. Want het is inmiddels
half twaalf.

Slaap lekker!