vrijdag 29 juni 2012

Dag 165 Een emmer met een schat

Vandaag is het de hoogste tijd om iets aan te pakken wat
zonder dit project makkelijk nog een half jaar zou kunnen
blijven staan.

Het gekke is, dat komt niet zozeer door de omstandigheid 
(een volle emmer met uit te zoeken spullen) maar door mijn 
gedachtes daarover.


 
Deze emmer bevat namelijk een piratenschat die
bestaat uit meerdere lagen.

Laag één: mijn kralendoosje, waar ik een tijdje geleden 
naar op zoek was en die onder een stapel bladeren in 
de tuin bleek te liggen!!! Samen met de andere schat-
onderdelen uit deze emmer.


 
Laag twee: kralen, modder & zand.


 
En laag drie: een kluwen kettingen die zó in de knoop zit
dat ik denk: dit komt niet meer goed. Of in ieder geval:
dit gaat heel veel tijd kosten.

Maar vandaag stap ik over mijn weerstand heen en grijp het emmertje
bij zijn lurven. Zou het echt zo erg en onmogelijk zijn als mijn
gedachtes me doen geloven? Gemakkelijk voor het raam op het
bankje ga ik zitten werken.


 
En o, wat viel het weer mee.

Hoe meer kettingen ik van de grote kluwen 
los kon maken, hoe makkelijker het werd.


 
Ik verdeel deze juweeltjes over twee categorieën:

1) De kettingen die teruggegeven worden aan de piraten.
(ze komen van oma Lous. Zijn ze niet vintage?)


 
2) De kettingen die weer teruggaan in mijn sieraden-
laatje. Ik draag ze niet veel, maar wie weet
zijn ze leuk voor een creatief project.


 
Dit bakje is uitgezocht. De dingetjes die er in zitten 
mogen samen met de modder en het zand, WEG.


 
En mijn kralendoosje? Die is weer schoon, up-to-date 
en klaar om opgeborgen te worden.


 

Even iets anders. Wat is het toch leuk om foto's te bewerken (zoals deze). 
Met een klik verander je ze in een foto uit de jaren vijftig, of in een 
potloodschets. Er zijn zoveel mogelijkheden!

Toen ik met bloggen begon wist ik er maar weinig van. Inmiddels 
heeft dit project er toe bijgedragen dat ik veel nieuwe dingen heb 
geleerd. Wil je ook wat meer met je foto's doen, maar je weet niet 
hoe? Probeer dan eens Picasa uit (voor wie dat nog niet kent). 

Managen van je foto's via Picasa geeft je meteen de mogelijkheid 
om ze gratis te bewerken EN ze op een blog te laten zien.

Fijn weekend!


woensdag 27 juni 2012

Dag 164 Het blad met wolletjes, opnieuw.

De dozen van gister staan te wachten op een laatste schifting door Frits.
Met een beetje geluk, kan ik er straks één doos van maken voor zolder.
Mmm, wat zal ik vandaag eens doen? 
.
Ah! Er is iets waar ik dagelijks langsloop en wat de potentie in zich
heeft een rustgevend plekje te worden, terwijl het er nu een chaos is!
Het gaat om mijn blad met bolletjes wol en garen.
.....
Nou zeg, dacht ik alle ins en outs van Picasa te kennen, 
verdwijnen er gewoon foto's onder mijn handen. Of ligt
het misschien aan mijn camera?


 
Dan maar meteen beginnen met het eindresultaat.
Ik ben erg blij met deze nieuwe staat.


 
Het was er behoorlijk ontspoord, op dat blad. Een beetje zoals hier.
Best ergerlijk, want op de een of andere manier trekt zo'n onopge-
ruimd hoekje erg de aandacht naar zich toe.

Op de bank voor het raam sorteer ik de boel.


 
De minst gebruikte bolletjes mogen naar het
reservemandje op zolder. Dat ruimt lekker op.


 
En klaar is het alweer!
Inzet qua tijd: minimaal (een kwartier)
Mate van voldoening: maximaal (want erg in het zicht)


 
Maar hé? Is dat echt een émmer daar onder
dat tafeltje?!


 
Ja, dat is een emmer, die er alwaar weken staat.
Om gek van te worden. De inhoud ervan houdt me
tegen om het gewoon eens even op te ruimen.

Dit lijkt me HET onderwerp voor een volgende
kastje-per-dag. Hoe ontiegelijk fijn zal het zijn om
deze emmer eindelijk de woonkamer uit te werken.

dinsdag 26 juni 2012

Dag 163 De doos, deel twee.


De afgelopen drie kwartier heb ik lezend doorgebracht:
het heeft me in een sentimentele stemming gebracht.
Ik ben er huilerig van.


Want de doos is dan wel leeg.


 
Maar mijn hart is gevuld met warme gevoelens.

Wat een lieve, leuke, aardige, attente en soms zelfs doortastende (van een
teenage-bewonderaar die zijn brief ondertekende met "Een aanhouder", haha)
brieven en kaarten zijn dit: het is als een compilatie vanaf het begin van mijn
leven tot nu. Herinneringen komen er door terug en mensen die er niet meer
zijn weer tot leven. Ik ben geroerd.


 
En hoe meer ik lees, hoe minder ik weg kan doen.
Ook dit postpapier blijft bewaard; rond mijn 
negende was ik een Holly Hobby-fan pur sang.


 
Oké, er mag toch nog een stapeltje naar
het oud papier.


 
Nadat ik een heleboel van mijn post had doorgewerkt,
 stuitte ik op een stapel schoolspullen van Frits. Wat
een mazzel - die mag hij uit gaan zoeken!

Hiertoe heb ik gisteravond een voorbereidend gesprek 
gevoerd tijdens het koken/borrelen.

"Zeg Frits (terwijl ik in de pasta roer)"
"Hm...ja? (zijn krant lezend)"
"Wanneer ga jij lekker aan de slag met jouw doos van zolder?"
"Is dat iets wat mag, of is dat iets wat moet?" vroeg hij al lezende.
"Eigenlijk is het niet iets wat mag." probeerde ik zo neutraal mogelijk.
"Oh," zei hij laconiek, rustig een bladzijde omslaand, "Gelukkig leven we in
een vrij land." Waarna ik moest gieren van het lachen. "Hier ga ik over
schrijven, hoor" dreigde ik nog lachend. Maar het hielp niet.

Het blijft dus nog even spannend wanneer het tweede deel
van deze doos uitgezocht gaat worden...

 
Wat ik ondertussen intrigerend vind, is dit: Frits is van 1962 en
beleefde zijn middelbare schooltijd in de jaren zeventig. Dat zie
je dus aan zijn schriftjes!




Mijn HAVO-tijd viel volledig in de jaren tachtig. Disco, fluoriscerende
kleuren, getoupeerde haren waren de stijl. Hoe anders!

En dát zie je dus weer terug aan mijn
middelbare school-schriftje.

maandag 25 juni 2012

Dag 162 Doos met verrassingen.


Olá, tijd voor een nieuwe week met kastjes.
Vandaag speelt een grote bruine doos de rol
van het kastje.


 
Ooit hebben wij een keer een inboedel in zijn geheel 
verkocht, van een huis wat we verhuurden.

De mensen die de inboedel kochten waren erg attent, 
want wat bleek? Ergens in een kast hadden daar wat dozen 
gestaan met oude persoonlijke spullen van Frits en mij. Deze 
mensen stuurden die netjes naar ons op in twee grote 
dozen. Hoe lief is dat?!

De dozen echter, werden ongeopend achter het schot gezet.
En ja...dan kan het gebeuren dat je ze gewoon vergeet.


 
Met een aardappelschilmesje rats ik de doos open
waar mijn naam op staat. Wat zou er naar boven komen?


 
Al gauw ben ik omringd door stapeltjes uit mijn 
jeugd.


 
Schattig toch? Voor mijn zesde verjaardag 
gekregen.


 
En deze, van mijn dierbare oma. Ik kan er tijden 
naar staren, naar dat onnatuurlijke blauwe meer.


 
De schriftjes bewaar ik zeker. Niet zozeer wat erin staat fascineert
me, maar meer de schriftjes zelf. Ik kan de sensatie nóg voelen van 
het krijgen van zo'n mooi leeg schriftje. 

En nog steeds heb ik een zwak voor nieuwe schriftjes.
Daar kun je me altijd blij mee maken.


 
Dit kwam ook uit de doos naar boven: ze zaten in 
een stoof bij mijn omaatje thuis. Wat hebben we er 
veel mee gespeeld.


 
Genoeg sweet memories voor vandaag. Morgen weer
verder. Deze stapel mag weg.


 
En dit zit er nog in. Haha, het lijkt alsof ik 
niks heb gedaan!


 
Dit muziekboekje was het laatste vondstje van vandaag.
Ik heb er een perfecte bestemming voor.


 
Op onze piano staat al tijden een kookboek.
Echt waar. Niemand kan hier piano spelen. 

Voorlopig is het nog een droom om hier piano-
klanken door het huis te laten klinken.


 
Maar nu hebben we in ieder geval een muziekboek 
dat bij ons pianoniveau past.


 
Lijkt me een prima klassieker om eens mee te beginnen.

Tot morgen, Nelleke

Ps.Een duiven-afschrikker; dat is het voorwerp op de laatste foto van vrijdag. 
Goed geraden dus door sommige lezers! Maar wie weet ga ik het voor één
van de andere geopperde suggesties gebruiken. Want de duiven verkiezen
hier met voorsprong het bos. Dank voor jullie reacties!

vrijdag 22 juni 2012

Dag 161 De kip op zolder, dag twee.

Het is kwart over zeven 's ochtends... 

"Zullen we anders nu even gaan, naar zolder?" vraagt Frits terwijl hij zijn tandenborstel
wegzet. "Wow, echt?" zeg ik slaperig. Maar meteen ben ik klaarwakker. "Oké!"
Ik ben maar wat blij dat ik hierdoor straks met de zolder verder kan.

En zo razen we samen langs de uitgestalde spullen, hakken we knopen door
en zetten spullen in categorieën bij elkaar, alvorens naar de routine van de
ochtend terug te keren.
..
Nu, een paar uur later, bereid ik me zo goed mogelijk voor op de ontmoeting met een
ontmantelde zolder en een leeg hok met muizenkeutels in donkere hoekjes.


 
Die voorbereiding zit hem vooral in het op scherp zetten
van de koffie. Voor als ik afgepeigerd weer beneden kom.


 
Ben benieuwd hoelang ik erover ga doen.


 
En dit is wat ik vandaag in de ogen moet kijken. Lijkt veel, 
maar door het voorwerk, valt het volgens mij reuze mee.


 
Wat niet reuze meevalt: het moment waarop ik kruipend op mijn
knieën alle spinnenwebben en muizenkeutels moet gaan opzuigen. 

Een diepe zucht ontglipt me waarna ik een positieve gedachte probeer
te bedenken: dit gaat je veel voldoening achteraf opleveren, Nelleke!

(It better be worth it!)


 
Het is het zeker waard, blijkt later. Als het hok schoon gezogen is, 
kost het terugzetten van de overgebleven spullen niet veel tijd. 

Ik schrijf alles op een vel wat ik op zolder 
bewaar. Zo hoef ik het niet te onthouden.


 
Wat een verschil!!


 
Het voelt heel fijn, ik ben diep tevreden. Achter dit schot is 
het georganiseerd en schoon. En er staan geen spullen 
die kapot zijn, die weg mogen of waarvan we niet wisten 
dat we ze hadden.


 
De regel: zet geen dozen terug waarvan je de inhoud niet kent,
heeft ervoor gezorgd dat ik deze twee dozen niet heb teruggezet.

Eén is van mij, en één is van Frits. Volgens mij zitten er 
onder andere oude schoolrapportjes in. Die van mij
gaat volgende week een keer open.


 
De zolder is weer helemaal oké (op de twee dozen na).
Je kunt zeggen dat ik in dit project mijn eerste kip heb 
geslacht. Nog drie te gaan.

Ik ren kwiek naar beneden en...


 
Druk neuriënd het knopje van de koffie in.
Ik heb er 43 minuten over gedaan. Prima score.


 

Dit was de vreemdste vondst van vandaag. Wie weet wat het is 
mag het raden. Maandag zal ik vertellen wie er gelijk had.

Goed weekend! Nelleke

donderdag 21 juni 2012

Dag 160 De kip op zolder.



Wie de film 'Julie & Julia' gezien heeft, weet dat het heftigste wat Julie 
te doen krijgt (tijdens haar 365-dagen project waarin ze alle recepten 
uit het kookboek van Julia Child bereid), het uitbenen van een kip is.
 ..
 Vandaag ga ik mijn kip bij de poten pakken: de ruimte achter het
schot op zolder. Arghhhhh!!!!!


 
Om energie op te bouwen, en het moment nog even uit te stellen, 
eet ik in de buitenlucht een gezond boterhammetje.

 Ik adem in..., en adem langzaam weer uit.
En loop tamelijk opgewekt naar boven.


 
Er zijn vier schotten op zolder en vandaag maak je kennis 
met de situatie achter: schot 1. 

Riemen vast? Daar gaan we.


 
Oh my, wat erg.


 
Maar morgen is het weer voorbij en dan ben ik heel gelukkig, 
dus ik zet de kiezen op elkaar en begin.

Kijk, dit kapotte glas mag meteen naar de kliko. Is toch fijn?


 
Al snel ziet het er zo uit. Het schiet al op.


 
Hoewel, als ik me omkeer moet ik even slikken.


 
Maar... bijna alles op déze foto gaat weg,
of naar een ander baasje. Dat geeft moed.


 
Het tussenverblijf van de knuffels kom ik ook tegen. Tussenverblijf?
Dat gaat zo:de exemplaren die enigszins worden genegeerd door de
jongens, stop ik in deze zak.Worden ze niet gemist, dan gaan ze na
een tijdje (nu dus) naar de kringloop.




Ook het poppenledikantje uit mijn kinderjaren komt boven.
Misschien wil één van mijn oudere zussen hem voorlopig hebben.
Wie weet wordt er in de nabije toekomst een keer een meisjes-
kleinkind bij hen geboren en dan is het net leuk.

 
Dit is zo'n zelfde geval. En meteen de topper van vandaag.
Hoe leuk is dit vijftiger jaren winkeltje?! Is vast ook geliefd bij
m'n zussen. Zij hebben er ooit als eersten mee gespeeld.


 
Zo. De hele zolder staat vol, maar datgene wat weg mocht, is 
inmiddels weg. Nu is het wachten op Frits met wie ik er even 
doorheen moet gaan.Morgen ga ik verder. De deur gaat hier dicht,
dan zie ik het verder niet. Want zo'n zolder vol met uitgestalde
spullen, dat is niet echt een rustgevende ambiance.
Een boterham met aardbeien daarentegen, geeft me wel dat gevoel 
van schoonheid en rust. Dus, al issie op, het is best fijn om er nog 
eens naar te kijken.

Tot morgen! Nelleke