Dag 180 Een laatje op de overloop

Vandaag is het een nieuwe dag. Ik zie de zonnige zijdes weer en lopend door het huis realiseer ik me hoezeer ik dagelijks geniet van dat wat ik heb bereikt. Wanneer ik de was op hang kijk ik tevreden om me heen. 'Hoe is het mogelijk dat het er hier kortgeleden nog zo ongezellig uit zag?' denk ik dan. Nu zie ik fris behang, een randje met leuk gestijlde fotolijstjes, een mooie lamp en een roze bakje met knijpers. En nergens meer hoopjes onuitgezochte spullen. Hoe fijn.De nieuwe situatie van de randjes op zolder is ook zo iets. Het lijkt iets kleins maar het maakt ZO'N verschil. De zolder straalt nu rust en aandacht uit, een plek waar je graag wilt zijn. Mijn hart maakt iedere keer een sprongetje als ik er kom.

Toch, dit alles heb ik bereikt door kleine stapjes te zetten. Gister ging het even mis (en hoe) maar vandaag hou ik me weer aan mijn beproefde methode: doe iets kleins en doe het met aandacht.

 Vandaag richt ik de aandacht op het blauwe laatje.

Dit kastje vond ik ooit op de Waterloopleinmarkt in Amsterdam.
Ik was student en betaalde er 12 gulden voor. Wat een koop!
Maar vervolgens spendeerde ik 40 gulden (wat ik eigenlijk niet
kon missen) aan potjes verf om het kastje te schilderen!

Binnenkort gaat er een nieuw verfje overheen, maar vandaag
doe ik: één laatje ervan.

Ja, zo ziet dit laatje er dus al sinds mijn studententijd uit.

Wat zit er in? Ieder jaar gooi ik de oude inhoud van mijn 

agenda erin. Agenda's, ze brengen je zo maar terug
in de tijd. En daarom bewaar ik ze. 

Handig! Een adressen-abc-tje; die ga ik meteen 

gebruiken. Mijn huidige abc staat veel te vol
met irrelevante informatie.

Confronterend is deze vondst: lege kerstkaarten. Van
het zoveelste jaar dat ik ze wel kocht maar niet verzond.

De wil is er, maar de uitvoering needs some tweeking.

Deze gaan naar de kringloop.

Ah, enveloppen. Altijd fijn, mogen blijven.

Ook al erg oud volgens mij: kaarten uit een rek die 

je vaak in cafe's vind. Hilarisch, maar uiteindelijk verstuur 

ik ze niet. Weg ermee helaas.

Erg lief, deze brieven van mijn nichtje Hanne. 

Ik heb ze weer even gezellig zitten doorlezen. Volgens 

mij was ze tien toen ze de brieven schreef. Ze is nu 

negentien en net aan de studie in Leiden. Time flies!

 

 

Zo, het laatje is georganiseerd en ontdaan 

van overbodige spullen. Ik schuif hem voldaan 

in het kastje en loop naar het raam, om een 

zonnestraal op te vangen. 

Maar wat is dat, haha?

Dat is een pergola-hut met chill-mogelijkheden.

Dat wilde ik jullie niet onthouden.

Fijne dag nog!