Dag 186 Achter schot 2, dag vijf

En daar zit ik vanmorgen, op mijn knieën mijn 

laatste geregistreerde kastje te doen.

 

En terwijl ik tevreden alle spinnenwebben

achter het schot weg zuig, denk ik na over 

het afgelopen jaar.

 

Wat is er veel veranderd. Deze lege schone ruimte achter schot 2 is daarvan het grootste symbool. Nooit gedacht dat er een dag zou aanbreken dat ik die (zonder directe aanleiding als een verhuizing) aan zou durven pakken.
..
Ik heb ZOVEEL opgestoken door een jaar lang een half uurtje per dag met aandacht op te ruimen (oké soms was het wat langer). En daar is niet alleen mijn huis door veranderd, ikzelf ook.

Laatst liep ik door de stad en het viel me op dat ik een bewustere consument ben geworden. Om een voorbeeld te noemen; ik hoef niet nog een paar laarzen, ze passen er niet bij in mijn kast en bovendien heb ik er genoeg. Dit weten betekend voor mij het verschil van de wereld. Vroeger liep ik te dolen in die stad. Nu weet ik wat ik heb en dus ook wat ik niet nodig heb. Nou, dan valt 80% van het aan aanbod af.
Heerlijk! Rust geeft het.
..

Maar goed, die schone ruimte achter het schot. Hoe deel ik 'em vandaag weer in?

 

Kijk, op de meest bereikbare plek staan nu de reistassen,
want die heb ik regelmatig nodig. Voorheen moest ik in het
donker rondtasten voor de juiste tas gevonden was.
Verbetering!

Iets verder naar rechts staan de spelletjes, kunnen 

we ook prima bij op deze manier. 

De box en het ledikantje liggen te wachten tot er in
de wijdere familie een babytje geboren zal worden. Prima
items om op een verre plek weg te leggen; ze liggen nu in
de donkere ruimte aan de rechterkant.

Maar wat had ik nou áchter de box en het ledikantje
gelegd? Oh nee, ik ben het alweer vergeten!!

 

Niet getreurd hoor. Ik heb het gelukkig allemaal 

opgeschreven. Heb ik gewoon nodig.

 

En zo is de zolder weer helemaal strak; niet alleen 

in het zicht, maar zelfs achter de schotten.

Hé, was dat niet precies de wens die ik verzuchtte 

op dag 1 van dit project?

 

Wat overblijft zijn de stofjes die als blijvertjes uit de
verzameling zakken naar voren zijn gekomen.

Ze gaan eerst door het sop; al die muizenissen eraf
wassen. Daarna mogen ze erbij in de stofjeskast.

En tja, nu zit ik dus voor de allerlaatste keer te bloggen.

Maar wacht, er zijn nog een paar open eindjes. Wat is er bijvoorbeeld gebeurd met mijn 'verbouwing' op de eerste etage? Nou, nadat de schimmel van de muren was verwijderd, de bedlampjes vernieuwd en de ramen waren gesopt liep ik er een beetje vast. 'Hoe krijg ik het nou voor mekaar om alle vloeren te schuren en te schilderen, de wanden te doen en een nieuwe slaapkamerkast te regelen, en dan ook nog allemaal in een leuke persoonlijke stijl?', dacht ik telkens. 

Ik werd er moedeloos van, voor mij een teken dat ik het tijdelijk los moet laten. Komt tijd, komt raad, en weet je wat? Tot die tijd spaar ik flink door zodat ik zo weinig mogelijk zelf hoef te doen. Want dat remt me nog het meest; het idee van wekenlang op mijn knieën planken moeten schuren. Heel erg anti.

En tot slot, hoe zit het met mijn voorgenomen volgend 365-dagen project-plan? Mijn huis is nu op orde, maar mijn foto-verzameling, o jongens, dat is een rommeltje. Ik heb niet alleen twee volle kisten met papieren foto's, ik heb ook een computer vol. Dus ik dacht: als ik nou eens een jaar lang iedere dag een half uurtje foto-aandacht toepas op mijn foto-stapel... waar zal ik dan zijn over een jaar?
Nog steeds lijkt het me een fantastisch idee. Tenminste, ik verlang hevig naar een goede organisatie op fotogebied. Maar ik ben echt toe aan een stevige blogpauze. Misschien over een tijdje. Google af en toe eens op "Structuur in de fotostapel" en wie weet vind je daar mijn nieuwe blog.

Ik heb van dit jaar genoten, het was een waardevolle reis. En die maakte ik al snel niet meer alleen. Ik begon met 1 lezer (Gerlinde!) en uiteindelijk groeide het lezersaantal tot zo'n 550 lezers (unique visitors) per dag, met uitschieters naar 1250 (dank aan Teunie). En dat niet alleen, ook kwamen er steeds meer vrouwen bij die de draad van het opruimen oppakten en erover gingen bloggen. Of thuis meters veroverden door iedere dag een kastje aan te pakken. Ik bleek niet de enige te zijn met een huis dat niet helemaal op orde was!

Lieve lezers, hartelijk dank voor al jullie bemoedigende en waardevolle berichten. Het heeft me geholpen door te zetten. Ik had veel aan de tips, werd door berichtjes geroerd, en heb vaak gegrinnikt om de situaties die jullie beschreven en die zo herkenbaar waren. Medestrijders zijn we. Bedankt!!!

Liefs, en till we meet again!
 Nelleke

Dag 185 Achter schot 2, dag vier

Daar zit ik weer, op mijn knieën achter schot 

twee. Maar het is een memorabel moment.

Dit hier zijn de laatste loodjes. Nog even 

doorzetten en ik heb mijn allermoeilijkste 

doel van dit jaar bereikt. 

Off we go dus.

Ah, het eerste dilemma van vandaag: de handwerkspullentas. Hij zit vol
rollen band en klossen garen die ik ooit kreeg. Ik gebruik er best eens
wat van,  maar het zijn er ZOVEEL en de tas zit zó vol.

Ik neem een mindfull momentje om er eens rustig over na te denken.

 

Ping! Ik weet het. Beneden heb ik een mandje waar ook een hoop
van deze klossen in liggen. Ik zet ze allemaal op een rij, van tas EN
mandje, en kies van iedere kleur één klos. 

Daarna hou ik een hele tas dubbelen over die ik aan
de kringloop schenk. De rollen band gaan mee want
die zie ik mezelf niet gaan gebruiken.

 

Helemaal goed, zo passen ze precies in het mandje,

die weer precies past in de bak met de naaispullen.

Gewoonweg tops.

 

En met deze doos stuit ik meteen op een volgend groot opruimpunt: 
Stel, je doet ooit, zo'n twintig jaar geleden, een cursus kartonnage
en je vind dat zó leuk dat je ter plekke wat materiaal aanschaft. 

Mag je deze spullen dan eigenlijk ooit weer weg doen? Of ben je 

verplicht het te houden, voor het geval je ooit weer zin krijgt
de hobby nieuw leven in te blazen?

Vandaag heb ik daar eens wat denkwerk over verricht en heb 

de knoop doorgehakt: ik hoef geen kartonnage-meisje meer 

te zijn of opnieuw te worden, ik ben het niet, en eigenlijk ben 

ik het überhaupt ooit maar heel even geweest. 

Dus mag het weg, eindelijk. Ik laat het losssss.

 

Kijk, dit doosje maakte ik toen, daar op die cursus. 

Ben ik nog steeds erg blij mee én hij wordt druk 

gebruikt.

Maar ga ik nog zo'n doosje maken? Nee. En dat 

is hartstikke oké.

 

Tada! Ik sta nu oog in oog met de laatste hindernis.

Een ongezellige hindernis kan ik wel zeggen: dozen vol met 

tegels en een hele grote stapel planken. Ze zijn daar achter 

gelaten door de vorige bewoners, en we hebben er nog nooit 

naar omgekeken. 

O wat is de verleiding groot om ook nu weer te roepen:

'ach, wat heb je er last van, daar achter het schot'. Maar 

mijn verlangen om het hier georganiseerd en netjes te
krijgen is sterker.

 

En dus duik ik erin: als eerste in een doos met tegeltjes.

Ja, inderdaad, dat is die uit de keuken. 

 

Maar wat moet ik ermee? Ik heb er de afgelopen jaren niet naar 

omgekeken. Wat zou een reden kunnen zijn om ze te gebruiken 

de komende jaren? Ik kan er geen bedenken. 

Een paar tegeltjes blijven bewaart en de rest gaat weg.

 

Dan blijven over: de planken. Ik zucht: dit is te 

zwaar werk. Frits mag hier zijn spierkracht p los laten.

Een deel van de planken mag naast de schuur op een

stapel. En de rest gaat weg. 

Ik hoop dat de migratie van de planken vanavond 

nog gaat gebeuren want dan kan het hier morgen 

klaar zijn. Wat zou dat geweldig zijn!

 

Weet je wat, ik maak het hier alvast plank-weghaal-klaar. 

Dan is het vast zo gepiept.

 

Terwijl ik de overgebleven spullen in groepjes bij elkaar zet, 

kom ik dit kwartetspel tegen. Wie kent het niet?!

Mijn jongens zijn eruit gegroeid. Maar net als ik het bij de trap

wil leggen kijk ik in de ogen van het leeuwtje. Dat had ik beter 

niet kunnen doen. Oké, oké, je mag blijven.

Dat was hem; mijn op-één-na-laatste blogdagje.

Tot morgen!

Dag 184 Achter schot 2, dag drie

Vandaag weer een uurtje zolder: ik verheug 

me erop. Het is zo fantastisch om eindelijk 

schoon schip te maken achter dit schot.

 

In deze staat tref ik de zolder vandaag aan. Ontmoedigend?

Nee hoor, ik wil niets liever dan hier verder mee gaan.

Het geeft een te gek goed gevoel. Dat ik dit kàn, en doe!

 

Dus ruim ik eerst de selectie afgekeurde spullen van gister weg en duik 

dan achter het schot. Zak voor zak werk ik door en met iedere zak 

wordt het me duidelijker: stoffen moet je niet bewaren in losse plastic 

zakken achter een schot. 

Muizen vreten de zakken aan en ik vind zelfs bloedvlekken 

(van dode muizen, o hoe afschuwelijk vreselijk!!) op de stoffen. 

Bah. Bah. Bah. Hoe heb ik dit zolang kunnen laten bestaan?!

Mmm, waarschijnlijk omdat ik geen afstand wil doen van 

herinneringen die aan deze stoffen vast zitten. Maar ik heb
last van deze bende en dus...

Gaat bijvoorbeeld dit stuk groen leer er eindelijk uit. Ik weet het, mijn zus heeft er in 

haar kindertijd (in the seventies!) nog een pakje van gehad. Maar ik ga er niks mee 

doen; nu niet, nooit niet, en dus gaat het weg.What a relief.

Lijkt het soms niet dat wanneer je afstand doet van een ding je datgene wat eraan 

vast zit DUS blijkbaar niet meer belangrijk vind? Volgens mij kan weggooien daarom 

zo moeilijk zijn. Het hult je in een vaag gevoel van schuld.

Maar, ik heb iets ontdekt: het is gewoon onzin, een leugen, om het maar eens op scherp 

te stellen. Want: ik ben dol op mijn zus en zie haar nóg voor me in haar groene pakske. 

Moet ik daarom vasthouden aan deze lap stof, tot in lengte der dagen? Nee, het is toch 

veel fijner als een liefhebber het her-ontdekt in de kringloop winkel en er blij een 

kek jasje van maakt? Vind ik wel.

Poeh, ik groei in opruim-karakter.

 

Maar goed, let's proceed. Ik vond een enorme lap wattine. 

Iets wat ik best nog ga gebruiken in de toekomst.

Tijd voor de gouden regel:

Hang een duidelijk (en beetje gezellig) label aan iedere zak 

die je achter een schot zet en groot is je vreugde bij je volgende
zoektocht aldaar.

 

Kijk, een rol plakplastic, durfde ik ook nooit weg te 

doen. Hij is gedeukt en bovendien lelijk: hij gaat weg.

 

Ha. Van toen ik nog dacht dat wij hard-core kampeerders zouden worden.
Dat is niet gebeurd, al moet ik zeggen dat wij voor ons doen tot ongekende
kampeerhoogten zijn gestegen door ons rent-a-tent avontuur van deze zomer.

Deze set gaat op Marktplaats, want rent-a-tent beviel ons prima.

Kan ik ook afraden: cadeau-papier bewaren op een plek als schot 2 (in de oude
situatie). Dit gaat weg. Als ik ook maar denk aan die afgrijselijke muizen die hier
vast over heen gelopen hebben, wil ik er niks meer mee te maken hebben.

Laat staan het om een kadootje doen en het aan iemand geven. Brrrr.

 

Hier het leukste vondstje van de dag: de bordenwarmhouder 

van mijn schoonmoeder. 

 

Kijk, je kunt er de borden tussen vouwen.
Steek dan de stekker in het stopcontact en warempel: je krijgt warme borden.
Beetje out of my leage, het eten op warme borden serveren (ik ben al blij als
ik überhaupt lekker eten op tafel heb staan), maar toch te leuk om weg te doen.

 

En nu is de situatie al een heel stuk verbeterd.

 

Al deze zakken gaan weg, echt super, waarvan 2 zakken naar
de kringloop en de rest naar het afvalstation. (Zelfs stof schijnt
recyclebaar te zijn, vandaar.)

 

Dit vond ik ook tussen de spullen van vandaag. Een repetitie van de Modeacademie. 

Echt waar. Zie je dat blaadje links? Wanneer je heel goed kijkt zie je daar de tekening 

van het jurkje. Zo ging dat toen: het jurkje maakte je dan op halve schaal na. Wat was 

het leuk om te doen, en niet makkelijk by the way. 

Een volle zak met morsige halve-schaal modellen heb ik vandaag eindelijk losgelaten.

Maar dit jurkje mag blijven.

 

Time for a sleep. Maar eerst eens even 

kijken wat er uit de verkiezingen komt.

 

Sleep tight!

Dag 183 Achter schot 2 - dag twee

Help! Het is inmiddels tien uur 's avonds en mijn halfuurtje
zolder is nog niet gerealiseerd. "Keep calm and carry on", denk ik,
en zo adem ik een paar keer rustig en kalm in en uit
terwijl ik gestaag naar boven loop. He, het is tenslotte maar 

voor een half uur.

 

Kijk, dat rechter hoekje met die stapels

tassen en koffers; die gaat eraan.

 

Na iedere vakantie druk ik alle tassen achter het schot
en trek hem dan razendsnel dicht. Geen ideale situatie
om me het prettige georganiseerde gevoel te verschaffen.
Dus, hoe kan dit anders?

 

Zo. Nu zitten ze allemaal in drie andere tassen gevouwen. 

Omdat ik ze meestal tegelijk gebruik - in tijden van vakantie-
kunnen ze net zo goed op deze manier worden opgeborgen.

Voelt weer veel beter. Ik zucht er gewoon van: van voldoening,
wel te verstaan. Want hoe simpel kunnen dingen zijn?!

 

Maar nu openbaart zich een volgende laag middels deze vreselijk lelijke doch noodzakelijke foto.
De laag die hier wordt onthuld (en die trouwens nog een stuk doorloopt naar rechts) heb ik lang
gevreesd en daarom jaren en jaren ontweken: zakken en zakken zijn het, allemaal vol met stofjes. 

Voor mij waren stoffen het zachte equivalent van boeken: die kunnen niet weg. Want zoals je een 

bibliotheek aan boeken opbouwt in je huis, zo bouw je ook een bibliotheek aan stofjes op. Dacht ik.

Beide aannames heb ik dit jaar overboord gegooid. En fíjn dat het is! Ik heb ontdekt dat ik helemaal 

geen bibliotheek aan huis wil. Wat ik wil is lekker één keer per week met de kinders naar de bieb

en als ik een boek uit heb, dat ik die dan fijn weer terug kan brengen.

En zo wil ik ook geen stoffen bewaren die ik hoogstwaarschijnlijk nooit ga gebruiken en in veel gevallen inmiddels allang niet meer mooi vind. Klaar ben ik ermee.

Hup, deze hele zak mag weg, op één schattig
lapje na. Winst!

 

Na zakken en zakken vol stoffen komt eindelijk de bodem inzicht.
Haha, het voelt alsof ik bij een nieuwbouwproject het hoogste
punt heb bereikt. Alleen dan in omgekeerde volgorde. Maar een
mijlpaal is het wel.

Goed moment om te stoppen, 

morgen pak ik hier de draad weer op.

 

Dit piepkleine stapeltje lieve 

stofjes mag blijven.

 

En deze enorme baal gaat weg of naar de kringloop. 

Ik voel diepe voldoening. Dat dit schot eens onder
de loep wordt genomen is iets waar ik al een jaar van droom.

Het blijkt weer veel makkelijker dan ik had gedacht. Verdeeld
in kleine stukjes is het een prima karweitje.

En nu naar bed. Want het is inmiddels
half twaalf.

Slaap lekker!

Dag 182 Achter schot 2

Hoi lezers,

Werd ik eind vorige week geveld door de griep, vandaag ben ik gelukkig weer up & running. Er is mij iets gaan dagen, die lange uren dat ik in bed lag; dit is de laatste week van mijn project! Het is echt waar. En er werd me ook een ander gevoel duidelijk: ik vind het niet erg. Sterker nog, ik verlang ernaar. Niet dat ik mijn nieuwverworven methode los ga laten, nee hoor, die bevalt me veel te goed. Maar het fotograferen, uploaden, bloggen...het kost best veel tijd en het is heerlijk dat ik die tijd straks weer anders kan besteden.

Maar, wat een leuk avontuur was het dit jaar. Daarover later meer, op vrijdag.

Cruciale vraag is nu, wat ga ik aanpakken de komende week? Nooit gedacht dat ik aan het einde van de 365 dagen nog niet klaar zou zijn, en toch is het zo. Dus ik moet iets kiezen. Wordt het de schuur, het kastje met de gekleurde laatjes, óf een van de twee schotten op zolder die nog niet zijn gedaan?

 

Het wordt dit schot op zolder. Het bevind zich achter
de stoel met de paarse kussens, is vreselijk groot en 

heet: schot numero 2.

 

En VOL dat het daarachter staat. Let wel, dit is nog maar 

een klein deel van dit lange schot. Daarom ga ik er een .

week over doen anders wordt het janken geblazen.

Olivier helpt me. Niks zo fijn als kinderen die zelf aangeven 

welk speelgoed moet blijven en welk weg mag.

 

Zo, even die eeuwenoude doos Risk in elkaar plakken. Ik staar ernaar
en denk aan al die zondagen dat ik het met vriendinnen speelde. We
waren zestien en rookten er stiekem sigaartjes bij die één van de
meiden bij zich had. Heel vies vond ik het, maar erg stoer en chic
vond ik het ook, haha (ughe, ughe).

 

Goed, de spellen- en puzzeldozen zijn uitgezocht. Dit komt eronder vandaan: 

een ledikant en daaronder de oude familiebox die nog door mijn vader is gemaakt, 

56 jaar geleden. Dit gaat niet weg maar nu ligt de stapel op een te prominente plek.
..

Een schot waar je BIJ kunt ga je toch niet vullen met materiaal dat hier nog
zomaar tien jaar onaangeroerd zou kunnen blijven liggen?!

Ik zit een tijdje stil te peinzen. Hm, morgen weet ik vast de juiste plek.

Zo laat ik de zolder vandaag achter. Je ziet het niet,
maar er zit structuur in! Én de helft mag weg. Beterrr.
Morgen ga ik terug voor het volgend halfuurtje progressie.

Maar nu eerst de beloning.


 

Een glas wortel/appelsap. Gezond en ook
nog eens superlekker; ga ik vaker doen.

Santé!